دلم خوش است که عمری به پای گل خارم           مبـاد آن که بـرون افـکـنی ز گـلـزارم

چگونه یـار بخـوانم تو را که می بینم           تو خوب تر ز گل استی و من کم از خارم

دو قطره اشک خجالت،هزار کوه گناه           کـرامتـی که همین است جنس بـازارم

محـبـت تو نیـایـد ز سیــنـه ام بـیـرون           اگـر کُـشنــد به تـیـغ و کِـشند بـر دارم

به چـشـم پادشهان نـاز می کــنـد پـایـم           که خـاک راه غـلامان حضرت یــارم

به حشر هم که برانی مرا زخویش هنـوز          از این که نام تو بُـردم به تو بدهکـارم

پُـر از توأم به تهی دستی ام نگاه مکن          مگو که هیـچ نـدارم، ببین تـو را دارم

تـو و رفـاقت من حیـف، حیـف از تـو          من و محبـت تو، خـواب یا که بیـدارم

شراره ای بزن از سوز خویش بر جگـرم          کــز این شـراره بـسـوزد تــمـام آثـارم

به نارعشق تو یک عمر سوختم مگذار          دوبـاره روز قـیـامـت بـرنــد در نـارم